When Amanda emailed me she had send me a part of the manuscript she's been working on. I was so impressed, I loved her writing! It made me excited to meet her. I knocked on her door and when she opened a few seconds later I smelled freshly homemade cake (rhubarb!) coming my way. I mean, is this even real!? During the shoot we talked about our lives and the book she's been writing. It was a joy to meet you Amanda, you are such a kind and caring soul. Thank you so much for playing a part in photo project Women Bare.
These are Amanda's pictures and the words she likes to share with us (in Dutch):
Strong Women
Ik hou van mij, nou ja een beetje dan, het komt en dit is hoe ik eruit zie op de foto’s.
Er is geen vrouw op aarde die niet sterk is. Sterk zijn komt op vele manieren naar voren. In fysieke kracht, in de kracht van zacht zijn, in het vluchten, krachtig in keuzes maken of juist te kiezen dit niet te doen, krachtig in kwetsbaarheid en emoties. Sterk genoeg om te buigen, niet star vast te houden. Vrouwen zijn sterk en wanneer wij bij elkaar zijn, elkaar weten op te bouwen zijn we in staat tot grootse dingen. Wanneer we onze ‘zwakheden’ gaan omarmen en bekrachtigen groeien we als mens en mogen de rauwe randjes ook bestaan zonder dat dit ons ontkracht. Want niet de randjes maken of breken ons maar de manier hoe we hier naar kijken.
De vrouwen die ik om mij heen heb zijn echte powervrouwen stuk voor stuk. Allemaal zo anders en elke vrouw heb ik zo hard nodig. Ik ben eeuwig dankbaar voor hun zijn, hun lessen, gelach en liefde. Ik hou zo enorm veel van deze vrouwen..
You see all my light and you love my dark
Kinderen zijn niet de enige die een dorp nodig hebben om op te groeien maar vooral ook de vrouwen, de moeders! It takes a village to be an empowerd woman.
30.. ik ben sinds kort 30 jaar oud en er komt langzaam een rust over me heen. Een rust die ik nog nooit heb mogen ervaren. Ik ben het waard om van te houden, om gezien te worden en ik mag er zijn in elke vorm die ik aanneem. Als mens, als vrouw, moeder, als vriendin, seksueel, intellectueel, met een grapje hier en daar, met het lichaam wat ik heb, zweverig en stevig aan de grond. Dankbaar voor het mogen dragen van mijn drie kinderen en de jaren waarin ik hun mocht en mag voeden. Ik omring me met mensen die het beste in mij naar boven halen en andere zijn lessen die ik leer en waar ik de ervaring van meeneem.
De negativiteit, het donkere is als een oude vertrouwde jas en nu het licht langzaam zijn intrek neemt voelt dat nog erg onwennig. Jaren lang heb ik mijzelf verwaarloosd in depressieve periodes met als dieptepunt mezelf snijden, uithongeren en het contact volledig verliezen, geen aanraking kunnen toelaten. Het gevecht ging ik aan met mijn lijf maar het was mijn hoofd waar de echte oorlog bezig was. De controle op het lijf was enkel een middel om het hoofd geen kans te geven om te winnen. Tot mijn lijf 2,5 jaar geleden stop riep en me onderuit haalde. Het was genoeg geweest en dat mocht ik weten. Niet eerder was ik zo fragiel, niet in staat aangeraakt te worden, gebroken en in het niets. Niet in staat om voor mijn twee jongens van drie en twee jaar te zorgen. Hoe meer dan dat kan je falen als moeder.. Ik ben gestopt met snijden want dat is niet wat een moeder zou doen. Ik ging weer
normaal eten want als je ooit een dochter krijgt wil je niet dat voorbeeld zijn voor haar.. Ik moest mijn shit op orde hebben. Zeker na het verlies van mijn eigen moeder. Zorgen voor haar, de ander en vooral niet zorgen voor mezelf. En nu was alleen nog shit over.. haha..
Mijn kinderen zijn altijd mijn drijfveer geweest om voor mezelf te ‘zorgen’ maar nu, na de komst van mijn dochter anderhalf jaar geleden leer ik beetje bij beetje niet alleen te zorgen maar ook of vooral om te helen. Een voorbeeld te zijn, voor te leven wat ik voor hun wens maar ook zelf wil ervaren.
Dit is ook de reden waarom ik mee doe aan dit project. Mezelf letterlijk bloot te geven om zonder façade, zonder beperkingen en volledig mezelf te (laten) zien. Puur, eerlijk, rauw en echt. En bovenal, in mijn kracht..
De jas hangt aan mijn kapstok als reminder waar ik vandaan kom. Als reminder dat licht niet zonder donker bestaat en dat het er mag zijn. Ik nu kies voor het licht maar het donker omarm ik wanneer het fluistert zodat ik niet naar het geschreeuw hoef te
antwoorden.
Ik hou enorm veel van muziek en van een geweldig, wijze vrouw kreeg ik dit liedje tijdens een training van mijn werk. 1 minuut voor 12 voor mijn burn-out.. Echt even luisteren, doen hoor!
‘Want ik hou van jou
is niet de sleutel tot de ander
maar ik hou van mij
al klinkt het bot en slecht
want wie van zichzelf houdt
die geeft pas echt iets kostbaars
als hij ik hou van jou
tegen een ander zegt’
Harry Jekkers - Ik hou van mij
